33. "Mroki" Katarzyna Szewioła-Nagel

"Leto jest elfem i doświadczonym przez życie skrytobójcą. Nic więc dziwnego, że gdy trafia do niewielkiej ludzkiej wsi, jest nieufny. Szybko jednak przekonuje się, że mieszkańcy są życzliwi i nie grozi mu z ich strony żadne niebezpieczeństwo. Zaczyna nawiązywać znajomości z mieszkańcami i po raz pierwszy ma okazję zakosztować spokojnego, prostego życia. Idylla nie trwa jednak długo. Zbliża się zima i mieszkańcy obawiają się o swoje stada, coraz częściej atakowane przez wilki. Leto, chcąc odwdzięczyć się za gościnę, postanawia pomóc wieśniakom. Szybko okazuje się, że ataki na owce nie są przypadkowe, a elf mimowolnie wplątał się w intrygę, która poprowadzi go na spotkanie z dzikimi magami."

Leto jest elfem skrytobójcą, który swoje umiejętności postanawia wykorzystać w podzięce za pomoc od mieszkańców wioski. Nigdy wcześniej nie spędził dużo czasu w jednym miejscu, ale ponieważ zbliża się zima, dla własnej wygody, ciepłego jedzenia i posłania, zmienia swoje wcześniejsze przyzwyczajenia. Okazuje się być zbawieniem dla mieszkańców, ponieważ zbliżają się ciężkie dni, zwane Mrokami. Wraz z uzdrowicielką Meran oraz odważną i świetnie posługującą się bronią Norą, będą musieli stawić czoła ciemności i dzikim magom.

Zdecydowanym plusem dla autorki są bohaterowie, a zwłaszcza Leto. Po raz pierwszy spotykam się z takim przedstawieniem elfa, które różni się diametralnie od innych. Chociaż jest utalentowanym zabójcą, posiada ludzkie słabości. Był chyba najczęściej mdlejącą postacią w tej historii, ale przyznać mu trzeba, że był najbardziej narażony na magię przeciwników przez wzgląd na swoja siłę i cenną elfią krew. Posiada jeszcze cięty język, ale to akurat cecha wielu bohaterów "Mroków", przez co ich dialogi są czasem naprawdę ciekawe i zabawne.

Spotkałam się z opinią, że w historii nie ma wątku miłosnego. Otóż są, ale bardzo delikatne, subtelne i niecisnące się czytelnikowi nachalnie w oczy. Meran wraz z Ulfrikiem stanowią idealny przykład kochającego się małżeństwa, które nie jest jednak przesadnie słodkie, opływające lukrem. Jedno zrobiłoby dla drugiego wszystko, co nie przeszkadza im drażnić się wzajemnie i sprzeczać. Nie potrzeba wylewnych opisów czułości, aby pokazać miłość i troskę.

"- Daj, kobieto, spać. Zmęczony jestem.

- Nie śpij. Coś się dzieje - jęczała, wykrzywiając usta. Głosy natężały się w jej głowie z coraz większą siłą. 

- Nie pij tyle tych cholernych ziółek - burknął i obrócił się na drugi bok, zasypiając."

W powieści mamy również dużo wydarzeń i spory rozlew krwi. Chociaż zdarzają się spokojniejsze momenty, tak naprawdę są one ciszą przed burzą. Autorka nie daje nam za dużo odpoczynku od akcji, a nasi bohaterowie wystawieni są na liczne niebezpieczeństwa i muszą być w ciągłej gotowości do walki. Tak, zapowiada się istna jatka, a ziemia zostanie nasączona dużą ilością krwi.

Styl autorki jest lekki i prosty. Momentami odnosiłam wrażenie zbytniej prostoty w opisach, przechodzeniu z jednego wątku do drugiego czy zmian nastroju u bohaterów. Im dalej zagłębiałam się w lekturę, tym była ona jednak lepsza. Rozwinięte opisy, pokazanie emocji bohaterów, a przy tym wciąż lekkość dialogów. Podczas gdy początek mi się dłużył, tak drugą połowę książki przeczytałam już bardzo szybko. Zarówno poprzez rozwój akcji, jak i lepszy styl autorki.

Jeżeli Katarzyna Szewioła-Nagel utrzyma się w tej tendencji zwyżkującej i każdy kolejny rozdział napisany przez nią będzie ciekawszy, lepszy, to muszę przyznać, że nie mogę się doczekać drugiego tomu "Mroków". Tym bardziej, że zakończenie książki tak naprawdę otwiera nam nowy rozdział w życiu bohaterów, a ponieważ ich polubiłam, to chętnie dowiem się jak potoczą się ich dalsze losy.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce, pani Katarzynie Szewiole-Nagel. 

Recenzja bierze udział w promowaniu polskich autorów przez grupę Polacy nie gęsi i swoich autorów mają.