74. "Osobliwy dom pani Peregrine" Ransom Riggs

"Życie Jacoba nie zapowiadała się ekscytująco. Pogodził się z myślą, że nigdy nie zostanie odkrywcą i nigdy nie będzie miał wielu przyjaciół. Ważne miejsce w jego życiu zajmował dziadek. To on najbardziej mu imponował i to on opowiadał mu najlepsze historie na dobranoc o pogodnym sierocińcu na walijskiej wysepce, ukrytym przed złem, wojną i potworami... Aż pewnego dnia dziadek Portman umarł w niejasnych okolicznościach. I wtedy wszystko się zaczęło...

Jacob wyrusza na odciętą od świata wyspę, by zgłębić jej tajemnice. Czy zmierzy się z potworami ze swoich snów? Czy osobliwe dzieci ze starych fotografii naprawdę istniały? Co jest bajką, a co prawdą? Co jest faktem, a co urojeniem?"

„Osobliwy dom pani Peregrine” Ransoma Riggsa rzucił mi się w oczy podczas przeglądania oferty wydawnictwa Media Rodzina. Zachęcona opisem, a także faktem, że w przyszłym roku wychodzi film nakręcony na podstawie właśnie tej książki, postanowiłam przeczytać powieść Riggsa. Czy dostałam to, czego oczekiwałam? Od razu Wam powiem, że nie. Nie oznacza to jednak, że książka mi się nie podobała.

Szesnastoletni Jacob kocha i podziwia swojego dziadka, jak nikogo innego na świecie. Gdy mężczyzna umiera w dziwnych okolicznościach, a jego śmierć musiała być bolesna, chłopak zaczyna mieć koszmary. Wszyscy wmawiają mu, że zwariował, jednak on postanawia wreszcie odkryć wszystkie tajemnice zmarłego dziadka. Najlepszym sposobem na to, będzie podróż do miejsca jego dzieciństwa – sierocińca na małej wysepce. Nic nie jest takie, jakim się wydaje, a Jacob zaczyna się zastanawiać czy naprawdę nie oszalał. Do czasu, gdy poznaje osobliwe dzieci i przeszłość ukochanego dziadka.

Spodziewałam się trzymającego w napięciu thrillera, tymczasem to napięcie pojawiło się może tylko przelotnie. Teoretycznie miałam odczuwać również strach, ale bardziej zastanawiałam się nad skrystalizowaniem sobie w głowie wyglądu potwora na podstawie opisów (3 metrowe macki wystające z buzi, które pomagają dziwnemu monstrum przy bieganiu?). Pod tym względem, książka nijak ma się do opisów oraz moich oczekiwań. Otrzymałam coś całkiem innego, ale na szczęście ciekawego.

Spokojne miejsce na wyspie, bezpieczne i pełne radości. Osobliwe dzieci z przeróżnymi zdolnościami, trzymające się razem i odnajdujące uciechę w zwykłych codziennych zajęciach i zabawach. To właśnie ten obraz pełnej sielanki i pogody mnie urzekł, zwłaszcza że pod swoją pozytywną otoczką, posiadał drugą warstwę, pełną tajemnic i skrywającego się niebezpieczeństwa. Okazało się też, że odmienność wcale nie czyni nikogo gorszym, nie sprawia też, że ta osoba nie ma uczuć. Osobliwość jest czasem ekscentryczna, intrygująca, ale też niegroźna.

Drugim aspektem, który podobał mi się w książce, są relacje między bohaterami. Może na linii syn – rodzice nie przebiegało to idealnie, ale już uczucie wnuczka do dziadka było pełne podziwu i miłości, nawet jeżeli chłopak nie zawsze to okazywał i chciał się do tego przyznawać. Dzieci w sierocińcu również były sobie bliskie, znały się jak łyse konie, a także lubiły swoją opiekunkę, panią Peregrine. Chociaż oczywiście czasem – jak to dzieci – musieli sobie ponarzekać na nią. Jednak nie zawahaliby się, żeby wskoczyć za drugim w ogień i pomóc. Bardzo szybko również przyjęli do swojego grona Jacoba, stali się przyjaciółmi nie tylko od zabaw.

Dzięki prostemu stylowi autora, książkę czytało się naprawdę lekko i przyjemnie. Co prawda nie odczuwałam napięcia czy stresu, a bardziej ciekawość i chęć przygody. Kartki szybko się przekręcały, bo polubiłam bohaterów oraz przedstawianą historię.

Ostatnio w moje ręce trafiają powieści, których wydanie aż błaga o to, żeby o nim wspomnieć. „Osobliwy dom pani Peregrine” wygląda rewelacyjnie. Okładka intryguje i przykuwa uwagę, zaś fotografie znajdujące się we wnętrzu książki, dodają jej klimatu i w pewien sposób przybliżają bohaterów. Często zatrzymywałam się przy nich na dłużej, aby przyjrzeć się dokładniej.

Jak wspominałam wcześniej, spodziewałam się czegoś innego po „Osobliwym domu pani Peregrine”. Bardziej emocjonującego, z dreszczykiem, tak że bałabym się ją czytać wieczorem. Dostałam coś odbiegającego jednak od thrillera. Gdybym nie oczekiwała napięcia, to pewnie nie miałabym książce nic do zarzucenia. Spędziłam z nią przyjemnie czas, z fascynującymi postaciami, tajemnicami i ciekawą przygodą.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Media Rodzina.