81. "Szept wiatru" Elizabeth Haran

"Amelia Divine jest zamożna, kapryśna, zepsuta... i nieszczęśliwa, ponieważ w tragicznych okolicznościach straciła niemal wszystkich najbliższych. Parowiec, którym płynie do nowej rodziny w Australii, idzie na dno po zderzeniu z rafą koralową. Amelia zmusza swoją służącą Lucy, by ta oddała jej miejsce w szalupie ratunkowej. Lucy ginie, Amelia jest jedną z dwóch ocalałych osób. Druga to Sarah Jones, której sąd zamienił karę więzienia na pracę na farmie prowadzonej przez owdowiałego farmera z siedmiorgiem dzieci. W wyniku uderzenia w głowę Amelia traci pamięć. Sarah korzysta ze sposobności i podaje się za nią w nadziei, że dzięki temu oszustwu skieruje swoje życie na nowe, lepsze tory. Przeznaczenie chce jednak inaczej: losy dwóch młodych kobiet splatają się na dobre w poruszającej historii o miłości, chciwości i zdradzie."

Od dziecka jestem miłośniczką fantastyki, kryminałów i thrillerów. Kocham wszystko co magiczne, niesamowite, krwiste i z nutką grozy. Od kiedy jednak prowadzę bloga, mam okazję sięgać po powieści obyczajowe, które do tej pory omijałam szerokim łukiem. Muszę przyznać, że często okazują się one być naprawdę przyjemną lekturą. Tak właśnie jest w przypadku „Szeptu wiatru” Elizabeth Haran.

Amelia Divine i Sara Jones. Chociaż podobne do siebie z wyglądu, ich życie różni się diametralnie. Pierwsza jest zamożną, dobrze wykształconą dziewczyną, rozpieszczaną przez rodziców, którzy tragicznie zginęli. Druga nie miała szczęścia w życiu. Urodziła się w ubogiej rodzinie i od dziecka musiała pomagać w domu. Skazana za kradzież, spędza kilka lat w więzieniu. Los jest jednak kapryśny i ich drogi spotykają się na statku, który rozbija się na rafie i tonie. Dziewczęta zostają uratowane, jednak Amelia w wyniku uderzenia traci pamięć. Wykorzystując okazję, Sara podszywa się pod kapryśną dziedziczkę. Czas jednak pokaże, że ich drogi ponownie się spotkają...

Zaczynając powieść, od razu poczułam niechęć do Amelii, która swoim zachowaniem odstraszała od siebie ludzi. Sara zaś była pokrzywdzona przez los, ale pracowita i odważna. Tragiczny wypadek zmienił wszystko. Nie tylko życie bohaterek, ale również moje opinie o nich. Można by rzec, że amnezja Amelii była dla niej prawdziwym darem. Podczas ciężkiej pracy na farmie, gdzie była brana za więźniarkę Sarę, nauczyła się życia. Od rana do wieczora ciężko harowała przy uprawach, prała, gotowała, karmiła zwierzęta, opiekowała się dziećmi. Znalazła też miłość. Zaczęłam dostrzegać zupełnie inne oblicze tej postaci, która dojrzewała na moich oczach. Natomiast panna Jones, która wydawała mi się być wspaniałą dziewczyną, nagle przeistoczyła się w bezwzględną kłamczuchę, która nie dbała o uczucia innych osób.

Zastanawiałam się, czy to możliwe, aby po kilku latach nie poznać drugiej osoby. Rodzina Ashbych, do których trafiła Sara, szybko uwierzyła w to, iż dziewczyna jest Amelią. Mając pod nosem prawdziwą Amelię, wciąż nie potrafili jej rozpoznać. Nawet oczarowany nią wcześniej chłopak. Zakładam jednak, iż jest to prawdopodobne, dlatego nie będę traktować tego jako minus powieści. Plusem zdecydowanie są urokliwe krajobrazy, w których rozgrywa się akcja książki, a także lekkie pióro Elizabeth Haran, dzięki któremu czytało mi się niezwykle przyjemnie.

Książka niesamowicie mnie wciągnęła. Przez pierwsze kilka stron miałam do niej dystans, jednak z każdą następną coraz bardziej interesowały mnie poczynania bohaterek. Byłam ciekawa, czy prawda wyjdzie na jaw, a każde kolejne kłamstwo bądź nieszczęście działało mi na nerwy. Podczas lektury odczuwałam wiele emocji. Wzburzenie, niedowierzanie, radość, a także miłość. Jest to bowiem historia, która opowiada o tych uczuciach, a także o zdradzie i wybaczaniu, o chciwości i dzieleniu się szczęściem z innymi. 

Za możliwość przeczytania książki dziękuję pani Annie oraz Wydawnictwu Akurat.