7. "Miasteczko Salem" Stephen King

Cześć :)
Trochę czasu minęło od ostatniej notki. Mam jednak nadzieję, że nie zraziło Was to :) Wczoraj (a właściwie już dzisiaj) w nocy skończyłam czytać "Miasteczko Salem" Stephena Kinga. Dlatego jak tylko obudziłam się, to wstawiam dla Was opis i moją skromną recenzję tej książki!

Jerusalem to małe miasteczko, do którego nowości docierają z opóźnieniem. Miasto żyje swoim własnym życiem, kobiety plotkują, a mężczyźni spotykają się w sklepie lub barze na piwo. Pisarz Ben po latach nieobecności, postanawia wrócić do miejsca z dzieciństwa, które dalej śni mu się w koszmarach. Początkowe szczęście nie zapowiada tragedii, która będzie miała miejsce w Salem. Ludzie zaczynają umierać, każda śmierć pociąga za sobą kolejną. Grupka ludzi postanawia walczyć ze złem, jednak czy uda im się wygrać?

Zacznę od tego, iż już na samym początku zauważyłam - zanim jeszcze akcja zdążyła nabrać tempa - że Stephen King zdecydowanie ma talent (O czym chyba wielu z Was nie muszę informować. Dla mnie jest to dopiero pierwsza książka tego autora!). Nawet zwykły opis mężczyzny i chłopca, podróżujących po kraju, jest ciekawy i dobrze napisany. "Miasteczko Salem" była dopiero drugą powieścią autora (wydana w 1975), a już wtedy było widać porządny warsztat pisarski Kinga.

O wydarzeniach w miasteczku dowiadujemy się z perspektywy wielu bohaterów. Narrator towarzyszy nie tylko głównemu bohaterowi, ale również innym. Dzięki temu mamy szerszy pogląd na sprawę. Przyznaję, że chyba najbardziej działały na mnie opisy wtedy, gdy patrzyliśmy na działania młodego chłopca, Marka. Prawdopodobnie dlatego, że przerażało mnie, iż w tak wczesnym wieku musi mierzyć się z niezwykle trudnymi, strasznymi wydarzeniami. Bardzo inteligentny chłopiec, który od dawna interesuje się potworami i siłami nadprzyrodzonymi, nawet nie spodziewa się, że wkrótce rzeczywistość nabierze równie przerażających barw.

Dzięki tej szerszej perspektywie, patrzeniu przez pryzmat wielu osób, lepiej poznajemy miasteczko i jego mieszkańców. Dla mnie łączy się to z jeszcze jedną rzeczą - większym przywiązaniem do niektórych osób. W końcu im lepiej kogoś znasz, tym bardziej myślisz nad jego losem. I chociaż jest to tylko książka, a niektórzy bohaterowie nie byli aż tak dokładnie opisywani, często miałam w głowie myśli typu "Zamknij te drzwi i nie wpuszczaj nikogo!" albo "Tylko nie on, przecież był taki miły" bądź "Oooo, dorwali tą starą plotkarę". Można zdecydowanie zaliczyć to na plus całej książki.

Czytając książkę, zadawałam sobie pytanie jak uda się im pokonać czające się wszędzie zło. W końcu była ich tylko nieliczna grupka, w tym mały chłopiec, a ich wróg rósł w siłę w zastraszającym tempie. Zastanawiałam się czy ktoś dołączy do nich i wspólnie przeciwstawiają się biegowi wydarzeń, jednak to małe miasteczko umierało w ciszy. Mieszkańcy czuli, że dzieje się coś niedobrego, chociaż nie wiedzieli nic o czekającym na nich nieszczęściu. Podświadomość nakazywała im zamykać wszystkie okna i drzwi, dla bezpieczeństwa zostawać w domach oraz nie patrzeć w okna. Niestety, często gubiły ich zawarte przyjaźnie, ponieważ zło najszybciej ciągnęło do znanych im miejsc i ludzi.

Książkę zdecydowanie polecam. Fani Stephena Kinga najprawdopodobniej już ją znają, a jeśli nie - na pewno kiedyś po nią sięgną, wiedząc że się nie zawiodą. Tym, którzy (podobnie jak ja) jeszcze nie spotkali się z żadną powieścią tego autora, również mówię zdecydowane: WARTO. Jest to świetnie napisana książka, bo - jak już wcześniej wspomniałam - autor ma porządny warsztat pisarski. Do tego sama historia jest ciekawa. Mnie wciągnęła, zastanawiałam się jak poradzą sobie bohaterowie, czy uratują miasteczko i sami przetrwają (nawet jeśli uszliby z życiem, takie wydarzenia odciskają wielkie piętno na psychice). Przejawia się wątek miłości, jednak nie jest on główny ani ckliwy, więc dla osób, które nie lubią tego - nie będzie Wam on przeszkadzał w czytaniu.Podsumowując - polecam i zapraszam do czytania! :)

Teraz, gdy ziemię zalały potoki światła, wszystkie złe istoty udały się na spoczynek. Zaczynał się piękny, pogodny, jesienny dzień. Miasteczko, nie wiedząc, że właściwie jest już martwe, budziło się powoli ze snu, nie pamiętając nic z tego, co się działo w nocy. Według Almanachu Farmera w poniedziałek słońce miało zajść punktualnie o dziewiętnastej.

PS. Zapraszam Was na facebooka i niedawno założoną stronę mojego bloga -> Licencja Na Czytanie !! Klikajcie, lajkujcie, udostępniajcie - zawsze będziecie na świeżo informowani o nowościach na blogu, a kto wie - może również jakichś ciekawostkach :)