46. "Zaklinacz słów" Shirin Kader

"Każdemu z nas jest coś przeznaczone, coś zapisane, coś, co musi się spełnić. Maktub. Czy jednak każdy z nas potrafi w to uwierzyć?

Gdy Nina wyjeżdża do Londynu, by na prestiżowej uczelni pracować nad doktoratem o sztuce bajarstwa, nie przypuszcza, że właśnie zaczęło się wypełniać jej przeznaczenie. Wkrótce poznaje Gabriela - niezwykłego człowieka, z którym połączy ją pasja do wschodnich opowieści i wyjątkowe uczucie. Razem przemierzają emigranckie dzielnice Londynu, zbierając opowieści ludzi z różnych stron świata. Wraz z każdą nowo zasłyszaną historią Nina uświadamia sobie jednak, że nie są to zwykłe opowiastki, a jej ukochany ma wyjątkowy dar..."

Shirin Kader to polska autorka pisząca pod pseudonimem, zafascynowana kulturą Wschodu. Chociaż przygodę z pisarstwem zaczęła jako nastolatka, to "Zaklinacz słów" jest jej pierwszą dojrzałą powieścią.

Główną bohaterką jest Nina, Polka, która wyjeżdża do Londynu, aby pracować nad pracą doktorancką o sztuce bajarstwa. Od dziecka posiada bujną wyobraźnię, lepiej czuje się wśród książek i baśni niż w rzeczywistości między ludźmi. Za granicą poznaje jednak zupełnie nowy świat, w którym zaczyna coraz lepiej się odnajdywać. Wśród krętych, tłocznych uliczek miasta, tłumu zabieganych ludzi, odkrywa głęboko skrywane sekrety pełne magii. Towarzyszy jej Gabriel, z którym połączyła ją miłość do książek, magicznych opowieści.

"Do miłości, tak jak do życia, trzeba mieć odwagę. Wszyscy jej chcą, wszyscy za nią tęsknią, a gdy przychodzi, zatrzaskują jej drzwi przed nosem, a potem znów płaczą za tym, czego nie mają."

Najbardziej w książce podobały mi się historie opowiadane przez emigrantów, których spotykała Nina wraz z Gabrielem. Każda z nich była unikatowa, każda opowiadała o emocjach, poszukiwaniu szczęścia, miłości bądź nadziei. Można z nich było wyciągnąć coś dla siebie, jak chociażby z historii o dżinnie - nie warto bezwzględnie ufać przyjaciołom, którzy wiele nam dają, ponieważ później mogą wiele odebrać.

Niestety, były to jedynie wątki poboczne, chociaż oczywiście wiele wnosiły do historii. Z przykrością stwierdzam, że “Zaklinacz słów” nie porwał mnie, nie poczułam się oczarowana tą opowieścią. Czytało mi się ją bardzo ciężko. Momentami miałam wrażenie, jakby nic się nie działo, ponieważ występowały długie przemyślenia Niny. Wielokrotnie zachwycała się głosem Gabriela, który otulał ją i przenosił w nieznane. Poświęcała wiele czasu opisom czynności, które wspólnie wykonywali, emocjom i tęsknocie za nim, gdy tylko oddalał się na chwilę. Bywałam zagubiona, nie wiedziałam które historie są prawdziwe, a które dzieją się tylko w głowie postaci.

Autorka ma bardzo bogaty język, często posługuje się długimi, barwnymi opisami, pełnymi wszelakich metafor i porównań. Kontemplowała zwykłe przedmioty, nadawała im znaczenie.  Moim zdaniem na siłę chciała wszystkiemu dodać barw, nadać poetyckiego wydźwięku. Wydaje mi się kompletnie zbędne, aby prawie półtora akapitu opisywać lampę, bądź filiżankę, z którą chce się rozmawiać. Rozumiem ten zabieg, ale w tym wypadku odbierałam go jak nadmiar, nic nie wnoszący do lektury.

"Na Westbourne Grove jako pierwsza zamieszkała ze mną lampa. (...) Dawno temu nauczyłam się z nią rozmawiać. Mówiła różnymi językami: cieniem na ścianie, sykiem spalonej żarówki, bursztynową poświatą wokół abażuru."

Uważam, że autorka ma zadatki na dobrą pisarkę. Widać jej fascynację orientem, co można wykorzystać w ciekawy sposób. “Zaklinacz słów” niestety jednak nie podobał mi się, z niecierpliwością czekałam zakończenia. Byłam zmęczona i znudzona długimi opisami, a także miłością i zapatrzeniem w Gabriela, zaś najwięcej ciepłych emocji wzbudziła we mnie piękna okładka.

Jeżeli ktoś szuka wartkiej akcji, wciągających wątków to raczej nie znajdzie tego w powieści Shirin Kader. Może ona spodobać się wielbicielom delikatnej miłości, bogatych opisów, a także bogatej kultury wschodniej.

"Kiedyś denerwowała mnie ta jego bierność. (...) Teraz uważam, że to nie była bierność. To była życiowa mądrość, głębokie przekonanie, że miłość wymuszona łzami i szantażem, wyproszona na siłę u Boga, taka, o którą trzeba się nieustannie modlić i walczyć, żeby zapewnić jej trwanie, jest bezwartościowa. Prawdziwa miłość to akt wolnej woli."

Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu Lambook. 

Bardzo dziękuję za szczere komentarze. Postarałam się do nich dostosować, dlatego recenzja została edytowana, utrzymana jednak w podobnym tonie. Jeżeli dalej jest zła, to również jestem otwarta na krytykę. Wezmę ją sobie do serca, postaram się na przyszłość unikać błędów, chociaż jestem recenzentką pasjonatką i amatorką, więc na pewno będą mi się takie zdarzać. Biorę jednak krytykę na klatę, ponieważ tylko w ten sposób będę mogła się rozwinąć.