64. "Żółta sukienka" Beata Gołembiowska

"Anna dokładnie pamięta dzień, kiedy jako sześcioletnia dziewczynka ubrana w żółtą sukienkę od babci została zgwałcona. Przekonana, że zmiana otoczenia uwolni ją od traumy z dzieciństwa, porzuca pracę dziennikarki i emigruje do Kanady.

Nie potrafi jednak zapomnieć bólu i cierpienia. Dopiero miłość kalekiego Paula wyzwala w niej siłę do walki z tragicznymi wspomnieniami.

Po 20 latach zmagania się z przeszłością, pod wpływem zapoczątkowanej przemiany, postanawia pojechać do Polski i odwiedzić tam miejsce swojego dzieciństwa. 

Czy Annie uda się uwolnić od nękających ją koszmarów, a żółta sukienka, symbol zła stanie się dla niej ponownie tym, czym była kiedyś - darem miłości?"

„Żółta sukienka” to powieść Beaty Gołembiowskiej, która w pewien sposób stanowi autobiografię autorki. Chociaż bardzo wiele różni ją z główną bohaterką, to jednak przeżycia pani Beaty stanowiły jeden z głównych wątków powieści. Jak wspomina w którymś z wywiadów, sam proces pisania był dla niej wspomagający. Pisząc swoją książkę, chciała naprawić błędy przeszłości.

Anna to kobieta po przejściach. Uciekła z Polski, aby uwolnić się od przeszłości. Wraz z dorastającą córką Julią żyje skromnie w Kanadzie. Bohaterka nie zaznała jednak szczęścia na emigracji. Wciąż zmienia pracę, co powodowane jest również jej ekstrawaganckim stylem oraz dziwnym zachowaniem. Ani jej córka, ani najbliższa przyjaciółka nie znają powodów, przez które Anna wyjechała z kraju. Kobieta nie zwierza się ze swoich smutków i cierpień. Nowa znajomość z Paulem powoli otwiera ją na świat i ludzi, zaś podróż do Polski i rodzinnego domu przynosi nieoczekiwaną ulgę.

Kolor żółty to radosna barwa, kojarząca się pozytywnie. Tak również było w przypadku małej dziewczynki, której żółta sukienka była najpiękniejszą rzeczą, jaką posiadała. Zyskiwała na znaczeniu, ponieważ była darem prosto z serca od kochającej babci. Był to strój odświętny, wyjątkowy. Niestety, został zbrukany, zbezczeszczony. Sześcioletnia Ania została zgwałcona w tej właśnie sukieneczce, która od tamtej pory była dla niej symbolem cierpienia, nieszczęścia i smutku. Fakt, iż gwałt odbył się, gdy miała na sobie swoją świąteczną sukienkę sprawił, że wydarzenie to nabrało innego wymiaru, ukazało że takie sytuacje nie zdarzają się tylko biednej hołocie, ale również szczęśliwym, żyjącym w dobrobycie dzieciom.

Jedno traumatyczne wydarzenie wpłynęło na życie dziewczynki. Uwierzyła, iż to ona jest winna zaistniałej sytuacji. Uznała, że milczenie i kłamstwa pozwolą jej prowadzić spokojny żywot, bezpieczny, bez kłótni. Dlatego nie wyznała nikomu swoich krzywd, nie mogłaby znaleźć zrozumienia u matki dewotki, zaś ojca nie chciała martwić. Żyła z rodziną, ale była tak naprawdę samotna. Gdy dorastała, przeszłość wciąż na nią wpływała. Miała problemy z nawiązywaniem znajomości, blokowała swoje uczucia. Nawet najbliżsi nie znali o niej prawdy. Chowała się za pozorami, przykrywała prawdziwą siebie makijażem i ekstrawaganckimi strojami.

Ulgę dla jej zbolałej duszy przyniosła nowa znajomość. Paul, który również cierpiał w swoim życiu, pomógł jej otworzyć się na świat oraz ludzi. Dotąd mocno tłumione emocje ujrzały światło dzienne. Podróż do rodzinnego domu, która tak bardzo napawała kobietę strachem, okazała się być lekiem na wszystkie problemy. Konfrontacja z duchami przeszłości wyzwoliła Annę, dzięki czemu uśmiech znów powrócił na jej zatroskaną twarz, a ona sama była gotowa wyznać najbliższym prawdę, zdobyć się na odwagę i zaufać mężczyźnie.

Beata Gołembiowska ma bardzo lekkie pióro. W delikatny, subtelny sposób przedstawiła tak trudny temat, który w naszej kulturze często stanowi tabu. Pokazała jak bardzo potrzebna jest możliwość rozmowy z rodziną i przyjaciółmi, ile może dać wsparcie bliskich. Brak możliwości konwersacji i stawienia czoła problemom, odbija się głośnym echem w psychice. Naturalną obroną staje się ucieczka, przemilczenie sytuacji oraz przykrycie jej kłamstwami.

„Żółta sukienka” to bardzo krótka powieść, zaledwie 160 stronicowa. Zawiera w sobie jednak bardzo wiele emocji, które wpływały na mnie podczas lektury. Autorka ujęła mnie swoim stylem i szczerością, prostotą przekazania emocji.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję autorce, Beacie Gołembiowskiej. 

Recenzja bierze udział w akcji Polacy nie gęsi i swoich autorów mają.