90. "Gwiazd naszych wina" John Green

"Hazel ma szesnaście lat, a jednym z nieodłącznych elementów jej życia jest aparat tlenowy o imieniu Philip. Odkąd trzy lata temu zachorowała na raka, nie chodzi do szkoły, spędzając dni głównie na czytaniu i oglądaniu "America's Next Top Model". Jednak gdy na spotkaniu grupy wsparcia dla chorej młodzieży poznaje Augustusa, w jej życiu następuje zwrot o 180 stopni. Czeka ją podróż, nieoczekiwana i wytęskniona zarazem, w poszukiwaniu odpowiedzi na najważniejsze pytania: czym są choroba i zdrowie, co oznacza życie i śmierć, jaki ślad człowiek może po sobie zostawić na świecie."

O powieści Johna Greena „Gwiazd naszych wina” słyszał chyba każdy. Docierało do mnie wiele pozytywnych recenzji, głosów zachwytu. Czytałam o emocjach, jakie towarzyszyły czytelnikom podczas lektury. I szczerze zazdrościłam im wszystkim, gdyż sama chciałam zapoznać się z książką. Chciałam, aby i mnie porwała ta historia, abym wylewała nad nią łzy i przeżywała losy bohaterów. Kiedy powieść wreszcie trafiła w moje ręce i mogłam ją przeczytać, bez wahania poświęciłam jej czas.

Hazel jest ciężko chora na raka. Nie chodzi do szkoły, cały czas spędza na czytaniu książek lub oglądaniu America's Next Top Model. Na spotkaniu grupy wsparcia – na którą niechętnie chodzi - poznaje Augustusa i bardzo szybko odnajduje z nim wspólny język. Między dwójką chorych nastolatków rodzi się szczere uczucie, prawdziwa miłość, a nie szczenięce zauroczenie. Razem szukają odpowiedzi na dręczące ich pytania i stawiają czoło przeciwnościom losu.

Od razu polubiłam głównych bohaterów, ich poczucie humoru, dystans do choroby, sposób w jaki traktowali przyjaciół. Na mojej twarzy często pojawiał się uśmiech, czasem przez łzy, gdy czytałam ich rozmowy. Byłam pod ogromnym wrażeniem ich siły i odwagi, chociaż oni sami uznawali, iż są to utarte schematy, które zawsze przypisuje się osobie umierającej na raka - „dzielnie walczyła do końca”.

Ciężko porównać mi „Gwiazd naszych wina” do innych powieści Greena, gdyż jest to pierwsza historia jego autorstwa, którą miałam przyjemność czytać. I mówiąc tutaj o przyjemności czytania, naprawdę mam ją na myśli. Wciągnęłam się w historię, przywiązałam do postaci, a kolejne kartki przelatywały przed moimi oczami nie wiadomo kiedy.

Tak naprawdę nie mam pojęcia co napisać Wam w tej recenzji. Książka mnie poruszyła, sprawiła że szczerze się uśmiechałam, ale i płakałam. Budziła we mnie tak sprzeczne emocje, jak radość i smutek. Zastanawiałam się, jak ja zachowałabym się w obliczu takiej choroby. Czy położyłabym się w łóżku, schowała przed światem i poddała? A może odnalazłabym w sobie siłę do tego, aby czerpać radość z danych mi chwil? I zapewne nikt z nas tego nie wie, gdyż dolegliwości zmieniają nas, wyciągają nieznane cechy charakteru albo kształtują zupełnie nowe postawy. W przypadku umierania podczas choroby nie można mówić o godności, gdyż obdziera nas ona z niej, gdy słabi nie panujemy nad własnym ciałem. Można mieć tylko nadzieję, że ludzie zapamiętają nas takimi, jakimi byliśmy zanim niedyspozycja zabrała nam świadomość i kontrolę nad swoimi odruchami. Bo zawsze zostawimy ślad na Ziemi – nie musimy być lekarzami odkrywającymi lek na ciężkie zwyrodnienia, naukowcami projektującymi nowe technologie czy politykami walczącymi o pokój. Pozostawimy ślad w sercach naszych bliskich i będziemy w nich żyć, dopóki oni sami nie dołączą do nas po drugiej stronie.